Trudna i bolesna rozmowa matki i córki. Matka – lekarka, wierząca i praktykująca katoliczka. Córka – agnostyczka, jej dzieci przyszły na świat dzięki metodzie in vitro. Jej matka kocha swoje wnuki, ale nie akceptuje tej metody.
Córka marzy, że matka zmieni swoje przekonania. Matka jest rozdarta między miłością do córki i wnuków, a dogmatami kościoła. Chciałaby, żeby córka spróbowała ją zrozumieć.
Film próbuje zrozumieć je obie.
’Córka’ to opowieść o matce i córce, które od lat nie utrzymują ze sobą kontaktu. Muszą wspólnie spędzić kilka nocnych godzin, z powodu zaginięcia córki młodszej z nich. Ruszają na wspólne poszukiwania, które stają się okazją do wyjaśnienia drażliwych spraw z przeszłości.
Casa Blanca – niewielka miejscowość rybacka nad Zatoką Hawańską. Nelsa (76) i jej cierpiący na Syndrom Downa syn Vladimir (37), dzielą niewielki pokój w przeludnionej kamienicy wielorodzinnej. Vladimir jest jedynym opiekunem schorowanej Nelsy, Nelsa – jedyną strażniczką łatwo popadającego w problemy Vladimira. Ich pożycie cechują konflikty; kobieta stara się kontrolować syna, podczas gdy ten, chętniej niż z matką, czas swój woli spędzać z rybakami, pomagając im w pracy, dokazując i pijąc rum. Nelsa codziennie przemierzać musi ulice Casa Blanci w poszukiwaniu długo nie powracającego do domu jedynaka.
Pewnego dnia stan zdrowia kobiety pogarsza się.
Tadeusza Rolke, sędziwego mistrza polskiej fotografii, łączy z piętnastoletnim Michałem nie tylko typowa relacja nauczyciel – uczeń. Razem wyruszają w Polskę, by portretować mieszkańców małych miejscowości, a umieszczona w camperze ciemnia umożliwia im natychmiastowe wywoływanie zdjęć i obdarowywanie nimi przypadkowo spotkanych modeli. Dla chłopca jest to doskonała okazja, by poznać tajniki tradycyjnej fotografii. Dla obu bohaterów – szansa na przeżycie pięknej przyjaźni.
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie. Znienawidzony dar Stalina. W nowej Polsce były pomysły, by go zburzyć. Ale stoi i trzyma się świetnie, tętniąc życiem setek biur, sal teatralnych, koncertowych i kinowych, a nawet basenu i sali rady miasta. Po wizytach w klinice, szpitalu i urzędzie stanu cywilnego, Wolski wchodzi ze swoją kamerą do obiektu, w którym odbija się Polska: jej codzienność i historia. Zakamarki gmaszyska i wypełniające je tłumy to sceneria trafnych i dowcipnych obserwacji, ale także inspiracja do stawiania diagnoz ogólniejszej natury.
Co się dzieje za zamkniętymi drzwiami sal operacyjnych, gabinetów zabiegowych i pokoi, w których odbywają się specjalistyczne konsultacje medyczne? Na oddziale chirurgicznym podpatrujemy codzienną pracę lekarzy: panującą wśród nich hierarchię, konieczność podejmowania ważnych decyzji, borykanie się z problemami ekonomicznymi. Choć zwykle posługują się niezrozumiałym dla zwykłego śmiertelnika językiem, jest też miejsce na drobne żarciki czy środowiskowe anegdoty. W ich pracy, pomimo zdobytej wiedzy i doświadczenia, również zdarzają się momenty zaskakujące…
16-letni Dominik mieszka na warszawskiej Pradze. Z powodu wykroczeń już niedługo trafi do ośrodka socjoterapeutycznego. W ostatnim miesiącu wolności próbuje nadrobić wszystkie zaległe sprawy – przede wszystkim chce nagrać rapowy kawałek w studio, bo rap jest od dawna jego pasją. Tymczasem na jego ulicy zjawiają się chrześcijańscy misjonarze, którzy proponują mu pomoc w realizacji jego muzycznych planów. Dzięki długim rozmowom z nimi chłopak niespodziewanie nawraca się.
Dokument Tomasza Wolskiego koncentruje się wokół niespiesznej, wyrywkowej obserwacji małego wycinka rzeczywistości. Jej centrum zogniskowane jest na rynku niewielkiego miasteczka gdzieś na południu Polski. To właśnie tam wypływają trzy źródła wody, które oddalone są od siebie ledwie o kilka metrów. Kamera rejestruje reakcje przechodniów, uważnie przygląda się ich zachowaniom. Co ciekawe, w większości przypadków dla każdego ze źródełek jest ono zupełnie inne.
Beskid Niski. Małe gospodarstwo. Pod jednym dachem mieszkają Michał, Jan i Mateusz, mężczyźni reprezentujący trzy pokolenia. Prowadzą spokojne, skromne życie, podporządkowując się rytmowi natury, która stanowi nieodłączny element ich egzystencji. Niemal bez słowa, z pokorą wykonują codzienne, rutynowe czynności. Jakże kontrastuje to z tym, co rozgrywa się ledwie kilka metrów od ich posiadłości, gdzie ruchliwa ulica, ciągle przejeżdżające samochody, hałas uosabiają zupełnie inny świat.
Autor ogranicza pole obserwacji do pomieszczeń krakowskiego Urzędu Stanu Cywilnego w godzinach urzędowania, ściślej – do jego trzech pokoi. W jednym odbywa się rejestracja urodzeń, w drugim – zgonów, w trzecim – ślubów. Z obserwacji zachowań klientów każdego z trzech wydziałów, a także obsługujących ich urzędniczek, wyłania się wizerunek naszej codzienności, ale także – obraz losu. Przez mikrosceny obserwujemy różne etapy i koleje związku pomiędzy kobietą a mężczyzną.