W Bolonii, włoskim mieście uniwersyteckim — w którym pogrążeni w transie młodzi ludzie tańczą zapamiętale na głównych placach, a z nielegalnie okupowanych budynków eksmitowane są całe rodziny — mieszka trójka młodych bohaterów: Simone, Franceska i Olivia. Przyjaźnią się ze sobą i wspólnie należą do Partii Odrodzenia Komunistycznego.
Choć różnią się charakterem i statusem społecznym, razem chodzą na manifestacje, prowadzą zebrania i wzajemnie się wspierają. Szukają narzędzi, które pomogą im uporządkować świat, znaleźć pracę i poczuć się częścią wspólnoty. Jednak starsi członkowie partii zajmują się jedynie wspominaniem własnej przeszłości, sabotując ich próby wprowadzenia zmian w ugrupowaniu.
Rozczarowanie partią zbiega się z kryzysami osobistymi. Poczucie niemocy u Simone, śmierć babci Franceski, która ją wychowywała i wstyd Olivii za niewydolność ich organizacji, sprawiają, że bohaterowie odsuwają się od partii i siebie nawzajem.
Po okresie spędzonym w samotności Simone postanawia wrócić do ludzi przez muzykę i organizuje festiwal reggae. Francesca maluje. Wystawa jej prac to zwieńczenie żałoby i podsumowanie przemyśleń nad przyszłością. Olivia zniecierpliwiona bezczynnością swoich kolegów dołącza do lewicowej bojówki. Wkrótce jednak przekona się, że zadała się z niebezpiecznymi ludźmi.
Gdy bohaterowie ponownie się spotkają, niewiele ich już łączy. Wspólne działanie nie jest już możliwe. Nie będzie żadnej rewolucji.
