W spokojnym pięknie Tatr, asfaltowa droga prowadzi do malowniczego, lecz zatłoczonego jeziora. Codziennie tysiące turystów przemierza tę samą wąską ścieżkę, jakby w pielgrzymce. Opera o masowej turystyce i naturze w obliczu zmian klimatycznych.
Film „Musisz iść, reszta zostaje” ma opowiadać o temacie śmierci, straty i potrzebie wypracowania nowych rytuałów, dzięki którym taką stratę możemy przeżyć. Opowie o grupie ludzi pod przewodnictwem trójki bohaterów, których przeżycia posłużą za kanwę opowieści o świecie, który pozostaje po śmierci najbliższych. Warstwą podstawową filmu będą spotkania tzw. „kolacje śmierci” – to inicjatywa w ramach której nieznajomi, połączeni wspólnym doświadczeniem straty, spotykają się przy stole podczas kolacji, by rozmawiać o śmierci. Odarte z konwenansów rozmowy, w których pojawia się żal, śmiech, złość złożą się na nasz obraz myślenia o odchodzeniu. Gospodynią tej kolacji będzie Anja Franczak, jedyna w Polsce licencjonowana doula śmierci.
Drugą pogłębioną warstwą filmu ma być opowiedzenie o potrzebie stworzenia nowych rytuałów żałobnych, ponieważ te którymi posiłkowaliśmy się do tej pory są przestarzałe i nie przystają do dzisiejszych czasów. Chciałabym je pokazać w tej części filmu jako narzędzia służące do przeżywania śmierci i starty przez bohaterów tego dokumentu. Struktura filmu i jego narracja będzie podążać za procesem obserwowanej grupy, nie planuje rejestrować wywiadów.
Trzecia warstwa filmu to idea odtworzenia ceremonii pogrzebowej jako rytuału wymagającego zmiany. Przewodnikiem po tym świecie będzie Jan Möller – założyciel Centrum Edukacji i Kultury Funeralnej w Berlinie, pionier w dziedzinie komunikacji śmierci.
Isabella Flore ma 91 lat i wybuchowy temperament. Jest głęboko wierzącą katoliczką i wróżką-jasnowidzką. W przeszłości była ofiarą przemocy domowej i waleczną matką ciężko niepełnosprawnej córki. Dzisiaj jest jedyną mieszkanką sardyńskiej wioski, obok największej niegdyś na świecie zapory rzecznej. Otwarcie tamy celebrował sam włoski król, a krótko potem Mussolini. Obecnie tamie grozi zawalenie, a wioska stoi opuszczona.
Przed wejściem do domu bohaterki wisi tabliczka: „Isabella Flore wita wszystkich, którzy przybywają w pokoju”. Często odwiedzają ją ludzie, którzy znaleźli się na życiowym zakręcie. Zdesperowanym kochankom Isabella przewiduje zdrady i nowe romanse. Biznesmenom pomaga uniknąć problemów finansowych. Nieuleczalnie chorej kobiecie trafnie zapowiada powrót do zdrowia i narodziny dziecka.
Jednak kto z przybyszów spodziewa się spokojnej staruszki, szybko przeciera oczy ze zdumienia. Isabella jest despotyczna. Łatwo traci cierpliwość i głośno krzyczy. Czasem ogólnikowe, czasem szczegółowe wizje okrasza zaskakującym poczuciem humoru.
Ale pomimo silnego charakteru, Isabella słabnie. Gdy goście wychodzą, zostaje sama. W ciszy zakłada maskę tlenową. Oddycha ciężko. Na ekranie monitoringu obserwuje wjazd do wioski. Widzi jak przez bramę przejeżdża policyjny autokar. Znowu będą strzelać i niszczyć jej ukochaną wioskę — w pustostanach policja urządziła poligon.
Isabella ma jedno marzenie. Przed śmiercią chce wyremontować opuszczone budynki i kościół. Często rozmawia o tym z Bogiem i skreśla kolejne kupony totolotka. Jednak tego jednego — zwycięskich numerów — nie potrafi przepowiedzieć. Pisze więc listy do władz z prośbą o interwencję. Zostało jej niewiele czasu. Zgodnie z własną przepowiednią umrze za 2 lata. Robi wszystko, by ocalić pamięć o wiosce i o sobie samej.
Wyzwalający, pierwotny taniec dający emancypacyjną silę kobietom, które najbardziej w życiu potrzebują troski innych kobiet. Rejestracja wzajemnej wymiany doświadczeń pomiędzy choreografką a uczestniczkami warsztatów tanecznych pozwoli przyjrzeć się procesowi przemiany.