„Czekam na mamę i tatę. Dziś kończy się kalendarz. Wielu z nas umrze, ale nie tak jak dziadek dwa lata temu, tylko gorzej”. Tak brzmi poranny raport dziesięcioletniej Dagi.
Dziewczynka jest przygotowana na każde zagrożenie. W przeciwieństwie do swoich rodziców…
Czy da się opowiedzieć o człowieku z perspektywy przedmiotów, które po
sobie pozostawił? Na ile możemy zrekonstruować biografie twórcy przez
pryzmat jego dzieł? Co nam mówią o nim jego modelki, narzędzia
i pracownie? Film 7 RÓŻNYCH RZEŹB to próba spojrzenia na jednego z najciekawszych polskich artystów w niecodzienny sposób – Augusta Zamoyskiego.
Uznana dokumentalistka Zuzanna Solakiewicz reinterpretuje słynny film Kieślowskiego. W swojej feministycznej odpowiedzi przekonuje, że nie tylko w świecie tańca, ale również we współczesnym rozumieniu kobiecości jest miejsce zarówno na siostrzeństwo i międzypokoleniową wymianę doświadczeń, jak i czystą radość czerpaną z bycia w ciele.
W 1981 roku Polska stała u progu rewolucji. Ekscytujący czas dla ludzi, kłopotliwy dla władz. Pełen absurdu i nieoczekiwanej energii film found footage o wprowadzeniu stanu wojennego.
W środku bezprecedensowej wojny u granic Unii Europejskiej, filmowcy Piotr Pawlus i Tomasz Wolski zapuszczają się w głąb zniszczonej przez bomby Ukrainy, aby uchwycić „nową normalność” jej mieszkańców.
Minimalistyczny thriller oparty na prawdziwych wydarzeniach. Historia śledzi rok z życia seryjnego mordercy aż do jego schwytania przez policję po popełnieniu trzech morderstw w czeskich lasach.
Film „Musisz iść, reszta zostaje” ma opowiadać o temacie śmierci, straty i potrzebie wypracowania nowych rytuałów, dzięki którym taką stratę możemy przeżyć. Opowie o grupie ludzi pod przewodnictwem trójki bohaterów, których przeżycia posłużą za kanwę opowieści o świecie, który pozostaje po śmierci najbliższych. Warstwą podstawową filmu będą spotkania tzw. „kolacje śmierci” – to inicjatywa w ramach której nieznajomi, połączeni wspólnym doświadczeniem straty, spotykają się przy stole podczas kolacji, by rozmawiać o śmierci. Odarte z konwenansów rozmowy, w których pojawia się żal, śmiech, złość złożą się na nasz obraz myślenia o odchodzeniu. Gospodynią tej kolacji będzie Anja Franczak, jedyna w Polsce licencjonowana doula śmierci.
Drugą pogłębioną warstwą filmu ma być opowiedzenie o potrzebie stworzenia nowych rytuałów żałobnych, ponieważ te którymi posiłkowaliśmy się do tej pory są przestarzałe i nie przystają do dzisiejszych czasów. Chciałabym je pokazać w tej części filmu jako narzędzia służące do przeżywania śmierci i starty przez bohaterów tego dokumentu. Struktura filmu i jego narracja będzie podążać za procesem obserwowanej grupy, nie planuje rejestrować wywiadów.
Trzecia warstwa filmu to idea odtworzenia ceremonii pogrzebowej jako rytuału wymagającego zmiany. Przewodnikiem po tym świecie będzie Jan Möller – założyciel Centrum Edukacji i Kultury Funeralnej w Berlinie, pionier w dziedzinie komunikacji śmierci.
Isabella Flore ma 91 lat i wybuchowy temperament. Jest głęboko wierzącą katoliczką i wróżką-jasnowidzką. W przeszłości była ofiarą przemocy domowej i waleczną matką ciężko niepełnosprawnej córki. Dzisiaj jest jedyną mieszkanką sardyńskiej wioski, obok największej niegdyś na świecie zapory rzecznej. Otwarcie tamy celebrował sam włoski król, a krótko potem Mussolini. Obecnie tamie grozi zawalenie, a wioska stoi opuszczona.
Przed wejściem do domu bohaterki wisi tabliczka: „Isabella Flore wita wszystkich, którzy przybywają w pokoju”. Często odwiedzają ją ludzie, którzy znaleźli się na życiowym zakręcie. Zdesperowanym kochankom Isabella przewiduje zdrady i nowe romanse. Biznesmenom pomaga uniknąć problemów finansowych. Nieuleczalnie chorej kobiecie trafnie zapowiada powrót do zdrowia i narodziny dziecka.
Jednak kto z przybyszów spodziewa się spokojnej staruszki, szybko przeciera oczy ze zdumienia. Isabella jest despotyczna. Łatwo traci cierpliwość i głośno krzyczy. Czasem ogólnikowe, czasem szczegółowe wizje okrasza zaskakującym poczuciem humoru.
Ale pomimo silnego charakteru, Isabella słabnie. Gdy goście wychodzą, zostaje sama. W ciszy zakłada maskę tlenową. Oddycha ciężko. Na ekranie monitoringu obserwuje wjazd do wioski. Widzi jak przez bramę przejeżdża policyjny autokar. Znowu będą strzelać i niszczyć jej ukochaną wioskę — w pustostanach policja urządziła poligon.
Isabella ma jedno marzenie. Przed śmiercią chce wyremontować opuszczone budynki i kościół. Często rozmawia o tym z Bogiem i skreśla kolejne kupony totolotka. Jednak tego jednego — zwycięskich numerów — nie potrafi przepowiedzieć. Pisze więc listy do władz z prośbą o interwencję. Zostało jej niewiele czasu. Zgodnie z własną przepowiednią umrze za 2 lata. Robi wszystko, by ocalić pamięć o wiosce i o sobie samej.
Czy samolot jest symbolem nowoczesności i wolności, czy raczej katastrof, zamachów i głębokich politycznych podziałów? W polskim pawilonie na 58. Biennale w Wenecji artysta Roman Stańczak dosłownie wywraca luksusowy jet na drugą stronę, szukając w tym geście uniwersalnych znaczeń. Rejestracja procesu twórczego stanowi punkt wyjścia do opowieści o dramatycznym losie artysty, który po wielu latach życiowego wykluczenia i niebytu w świecie sztuki, powrócił do aktywności, niemal od razu realizując rzeźbę na najważniejszej imprezie artystycznej na świecie.